நினைவில் நிறைந்த கிராமத்து வீடு

இது
என் மழலைப் பருவத்தை
வசந்தமாக்கிய மாளிகை

சுகங்களை மட்டுமே
மனத்தில் நிறுத்திய
என் பிறந்த வீடு

விழுவது விழாமல் இருக்கத்தான்
அழுவது அழாமலிருக்கத்தான் எனும்
ஆரம்பப் பாடம் கற்றுத் தந்த
குருகுலம்

நிறைந்த மனமே
நிம்மதியின் இருப்பிடமென
அனுபவித்துத் தெரிந்த
ஆலயம்

நான்
கைக்குழந்தையாய் இருக்கையில்
கைமாறியதாம் இது
எங்கள் வீடாக
அம்மாவின் அணிகலன்கள்
அதற்கு ஈடாக

ஒரு வீடாய்த் தெரியும்
இது பெரியத்தாவுடையதும்
சேர்த்த இரு வீடு
இடையில் இருக்கவில்லை
இடைவெளி

முன்னே
பாய் நெய்யத் தறி போடுமளவு
திண்ணை

பின்னே
அம்மியும் அங்கணமும்
ஒரு பக்கம்
விறகடுப்பும் பாத்திரத் திண்டும்
மறு பக்கம்
ஊதுகுழலோடு அம்மா
உட்கார
இடையில் கொஞ்சம்
இடமுங் கொண்ட
அடுப்படி

மத்தியில்
வரவேற்பு அறை
படுக்கையறை படிப்பறை
உணவறை ஓய்வறை
எல்லாமுமாய் ஓர் அறை

மேலே
இரவல் ஏணியில் ஏறி
குறுக்கு வளைத்து
நெல் காயப் போட
மச்சி

முன்னால்
வேம்பும் முருங்கையும் நிழலிடும்
வீட்டைக் காட்டிலும்
விசாலமான முற்றம்

இவை
மற்றவர்கள் சொல்லும்
இந்த வீட்டின்
அளவீடுகள்

இந்தத் திண்ணைதான்
எத்தனை எத்தனைக்
கதைகள் கேட்டுருக்கும்?

அடுத்த தெரு
தண்ணிச் சண்டையிலிருந்து
அமெரிக்காவுக்கு சதாம்
தண்ணி காட்டியது வரை
இங்கே வாய் பிளந்து
கேட்ட அரட்டகள்தான் எத்தனை

மூலையில் இருக்கும்
அந்த ஆட்டுக்கல்
ஆட்டுவதை விட அமர்வதற்கே
அதிகம் பயன்பட்டிருக்கும்

அதோ
அந்த வாசல் நிலை
குழந்தைகளை மட்டுமே
நிமிர்ந்து வர அனுமதிக்கும்
பெரியவர்களை குனியச் செய்யும்
மறந்து நிமிர்ந்தால்
மறக்காமல் குட்டு வைக்கும்

இந்தக் கதவு
திறந்திருந்த காலங்களே
அதிகம்

இதன் திறவுகோல்
திறப்பதை காட்டிலும்
தேங்காய் உடைப்பதற்கே
தேவைப்பட்டது அதிகமாக

இந்தக் கதவில் ஆடிய
ஊஞ்சலின் சுகத்தை
எந்த ராட்டினம் தந்திருக்கும்?

வெய்யிற் காலம் நோன்பிருந்து
வெருந்தரையில்
சுருண்டு கிடந்ததும் இங்கேதான்

மழைக் காலம்
வடியும் நீர் பிடித்து
குடிநீராக்கியதும் இங்கேதான்

சிம்னி வெளிச்சத்தில்
சிலேட்டில் கோணலாக
வீட்டுப்பாடம் எழுதியதும்
இங்கேதான்

பின்னே
மின் இணைப்பு பெற்று
குழல் விளக்கெரிய
பெத்தா மூக்கில் விரல் வைத்ததும்
இங்கேதான்

பழைய சோறும்
அமிர்தமாய் தெரிய
பசித்து உண்டதும்
இங்கேதான்

வடக்குத் தெரு வரை
வாசம் செல்லும்
தேங்காய் சோறும் கறியானமும்
சேர்ந்து ருசிக்க
பெருநாள் கிடைத்ததும்
இங்கேதான்

பண்டம் கிடைத்தால்
பாகம் பிரித்து
பகிர்ந்து உண்டதும்
இங்கேதான்

சண்டை போட்டு
காலையில் பிரிந்து
மாலையில் சேரும்
உறவுகள் பெற்றதும்
இங்கேதான்

முன்னிரவு முற்றத்தில் பாய்விரித்து
அக்கா சொல்லும்
குருவிக் கதை கேட்டு
பாதியில் தூங்கியதும்
இங்கேதான்

அதிகாலையில் தொழ
அலாரம் இன்றி
அம்மா விழித்து
எழுப்பி விட்டதும்
இங்கேதான்

ஏழாம் வகுப்பில்
ஊரைப் பிரிந்து சென்றபோது
பிரிவின் வலியை
முதலில் உணர்த்தியதும்
இந்த வீடுதான்

எந்திரலோகச் சென்னையில்
வாடகைக் கொள்ளையரிடம் சிக்கி
வசவு கேட்ட போதெல்லாம்
திரும்பிடலாமா ஊருக்கு என
நினைக்க வைத்ததும்
இதே வீடுதான்

பின்னாளில்
பளிங்குத் தரையும்
குளிரும் அறையுமாக
சொந்த வீடு கட்டியும்
மீட்க முடியாத
அமைதியைத் தந்ததும்
இந்த வீடு மட்டுமேதான்

மழைக் காலம்
வரும் போதெல்லாம்
ஞாபகப்படுத்தும் இந்த
மண் மாளிகை
காலாவதியைக் கடந்து விட்டதை

இனி செப்பனிட ஏதுமில்லை
தானாய் விழும் முன்
நாமாய் இடிப்பது நல்லதென
கொத்தனார் நாள் குறிக்க

மனதைக் கல்லினும் கல்லாக்கி
இந்த மண் மாளிகையை
மண்ணோடு மண்ணாக்கிய போது
கண்களில் பொங்கிய நீருக்கு
கரையிட முடியவில்லை!

இடிபடும் முன்னால் இல்லை
விடைபெறும் முன்னால்
நோக்கியாவின் தயவில்
முதலும் கடைசியுமாய்
எடுத்த படங்கள் மட்டுமே மிச்சமாய்

இறைவன் நாடினால்...
நாளை நானிருந்தால்..
வேண்டா வெறுப்பாய் கேட்டாலும்
என் விழுதுகளுக்கு
விளக்கிச் சொல்வேன்
என் வேர்கள்
இந்த மண்ணிலிருந்துதான்
புறப்பட்டனவென்று.!

	Tweet

சடங்கு.!

எவரேனும் ஒருவர்
தோள் கொடுத்திருந்தால் போதும்..
அவர்
சாய்ந்திருக்க மாட்டார்
இதோ
இப்பொழுது நான்கு தோள்கள்
அவரைச் சுமக்கின்றன.!

ஏதேனும் ஒரு விழி
இரக்கப் பார்வை
வீசியிருந்தால் கூடப்போதும்
அவர்
வாழ்ந்திருக்கக் கூடும்
இதோ
இப்பொழுது எத்தனையோ விழிகள்
கண்ணீர் வடிக்கின்றன!

யாரேனும் ஒருவர்
வழி காட்டியிருந்தால்
அவர் பயணம்
முடிந்து போயிருக்காது
இதோ
இப்பொழுது எத்தனையோ பேர்
வழியனுப்ப வந்திருக்கிறார்கள்!

வயிற்றுக்கு கஞ்சி கிடைக்காதவர்
வாய்க்கு மட்டும்
இன்று அரிசியும் பாலும்!

வறுமையில் வாடி
உதிர்ந்தவர்
இதோ இங்கே
பூத்துக் கிடக்கிறார்
மாலைகளால்!

நடந்த காலங்களில்
அவருக்கு
வழி தராதவர்கள்
இதோ
இப்பொழுது வீதியெங்கும்
மலர் தூவுகிறார்கள்..
பாவம் அவர் பாதங்களோ
பாடையில்!

	Tweet

'கூவல் திலகம்' - ஓ.பன்னீர்செல்வம்!

சினிமாவில் வரும் நகைச்சுவைக் காட்சி ஒன்றில் லிவிங்ஸ்டனைப் புகழ்ந்து தள்ளுவதற்காக வடிவேலு காசு கொடுத்து ஆட்களை நியமிக்க அதில் ஒருவர் 'வருங்கால ஜனாதிபதி' என்று சொல்வார். உடனே லிவிங்ஸ்டன் 'ங்கொய்யால.. இவன் நல்லா கூவுறாண்டா.. கூவல் திலகம்டா' என்று சொல்லிக் கொண்டே பாக்கெட்டிலிருந்து பணத்தைக் கொடுத்து 'அடுத்த முறை இன்னும் நல்லா கூவணும்' என்று சொல்ல அவரும் அடுத்த முறை 'வருங்கால அமெரிக்க ஜனாதிபதி முருகேசன் வாழ்க' என்பார்.

இது போன்ற காட்சிகளை சினிமாவில் வேண்டுமானால் பார்த்து வயிறு குலுங்க சிரிக்கலாம். ஆனால் தமிழக சட்டமன்றத்தில் அமைச்சர்கள் ஆளாளுக்கு போட்டி போட்டுக் கொண்டு இப்படிக் கூவிக் கொண்டிருந்தால் பார்க்கும் மக்களுக்கு வயிற்றெரிச்சலும் ஆத்திரமும்தான் வருகிறது.

அண்மைக் காலமாக சட்டமன்ற நிகழ்வுகளைப் பார்க்கவே எரிச்சலாக உள்ளது. அதுவும் நிதி அமைச்சரின் துதி பாடலுக்கு ஓர் அளவே இல்லாமல் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. அம்மாவுக்கு பன்னீர் அபிஷேகம் செய்வதில் தனக்கு நிகர் தானே என்று தொடர்ந்து நிரூபித்து வருகிறார். பட்ஜெட் உரையின் போது அதிகபட்சமாக அம்மாவை உச்சரித்து சாதனை படைத்த அவர், இன்று(05/04/2012) பட்ஜெட் மீதான பொது விவாதத்துக்கு பதிலளித்துப் பேசிய போது,

"பூகோள பாடத்தில் வேண்டுமானால் இந்தியாவின் தலைநகர் டெல்லி என்று இருக்கலாம். ஆனால், அரசியல் வரைபடத்தில் இந்தியாவின் தலைநகர் இனி சென்னை தான். இந்தியாவின் எதிர்காலத்தை நிர்ணயிக்கப் போவது புரட்சித் தலைவி அம்மா தான்.

எங்களுக்கென்று தனி சொந்தம் இல்லை. அம்மாவின் சொந்தமே எங்கள் சொந்தம். எங்களுக்கென்று தனி நட்பு இல்லை. அம்மாவின் நட்பே எங்கள் நட்பு.

எங்களுக்கென்று தனி சிந்தனை இல்லை. அம்மாவின் சிந்தனையே எங்கள் செயல். எங்களுக்கென்று தனி வழி இல்லை. அம்மாவின் வழியே எங்கள் வழி.

அம்மாவுக்கு எங்கள் உடல், பொருள், ஆவி என அனைத்தையும் சமர்பிப்போம்"
என்று கூறு(வு)வதையும் அதற்கு அதிமுகவினர் விண்முட்ட மேசையைத் தட்டுவதையும் கேட்டு முதல்வர் முகத்தில் வேண்டுமானால் புன்னகை தவழலாம். ஆனால் மக்கள் முகம் சுழிப்பது இந்த மங்குனி அமைச்சர்களுக்கு எங்கே புரியப் போகிறது?

வெளியில் எப்படி வேண்டுமானாலும் புகழ்பாடுங்கள் இல்லை காலில் விழுங்கள் இல்லை நெடுஞ்சாண் கிடையாக அங்கப் பிரதட்சணமே கூட செய்யுங்கள் யார் கேட்கப் போகிறார்கள்? ஆனால் சட்டமன்றத்தில் நீங்கள் நிற்பது மக்கள் தந்த அங்கீகாரம். அங்கே நீங்கள் பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் ஆக்கப்பூர்மானதாக இருக்க வேண்டும். நீங்கள் புகழ்பாடுவதற்கும் அல்லது வேண்டாதவர்களை வசைபாடுவதற்குமான இடம் அல்ல சட்டமன்றம். உங்கள் கண்ணியத்தையும் உங்களுக்கான அதிகாரத்தையும் இழக்கலாமா? நீங்கள் பதவி ஏற்கும்போது எடுத்த உறுதிமொழி நினைவில் இருக்கிறதா அமைச்சர்களே?

"தமிழ்நாட்டு அரசின் அமைச்சராக உண்மையாகவும், உளச்சான்று படியும் எனது கடமைகளை செய்வேன் என்றும் அரசியல் அமைப்புக்கும் சட்டத்துக்கும் இணங்க, அச்சமும் ஒருதலை சார்பும் இன்றி, விருப்பு - வெறுப்பை விலக்கி, பல தரப்பட்ட மக்கள் அனைவருக்கும் நேர்மையானதை செய்வேன் என்று ஆண்டவன் மீது ஆணையிட்டு உறுதி மொழிகிறேன்"

என்று ஆண்டவன் மீது ஆணையிட்டு பதவியேற்ற நீங்கள் எங்களுக்கென்று சுயமான சிந்தனை கிடையாது மூளை கிடையாது முதுகெலும்பு கிடையாது என்றெல்லாம் சொல்வதற்கு வெட்கப் பட வேண்டாமா?

மாண்புமிகு முதல்வர் அவர்கள் இது போன்ற விஷயங்களைத் தடுக்க தொண்டர்களுக்கு ஒரே ஓர் ஆணையிட்டு இந்த புகழ்பாடலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கலாமே! உங்கள் ஆட்சி முறையையும் நிர்வாகத் திறமையையும் மக்கள் புகழ வேண்டும். அதுதான் உண்மையான அங்கீகாரம். அதை விடுத்து உங்களுக்கு நீங்களே ஓயாமல் புகழ்பாடிக் கொண்டிருந்தால் மக்களிடம் வெறுப்பை சம்பாதிப்பதைத் தவிர வேறு எந்த பலனும் இல்லை. தனக்குத் தானே சிலை வைத்துக் கொண்டவரின் நிலை உ.பி.யில் என்னவானது என்பதை நினைவில் நிறுத்திக் கொள்ளுங்கள்.

கடைசியாக, அமைச்சர்களே அரசியல்வாதிகளே, என்னைப் போன்றவர்களுக்கெல்லாம் சட்டமன்றத்தை விமர்சிக்கும் அளவுக்கு தகுதியை மீண்டும் ஏற்படுத்தித் தராதீர்கள்!

	Tweet

என்னைக் கவர்ந்த சென்னைத் தமிழ்

அது 1999ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு மாதம். சொந்த ஊரான திருநெல்வேலியிலிருந்து பணி நிமித்தம் சென்னைக்கு பலவித கனவுகளோடு நுழைந்த காலம். ஊர் உறவுகளைப் பிரிந்த சோகம் ஒரு பக்கம் கடும் வேலைப்பளு ஒரு பக்கம், துணி துவைப்பதிலிருந்து சமையல் செய்வது வரையான தேவைகளை சுயமாக செய்து கொள்ள வேண்டிய புதிய அனுபவங்கள் ஒரு பக்கம் என பல சோதனைகளுக்கு மத்தியில் ஒரு பெரும் சோதனையாக எங்களுக்கு அமைந்தது சென்னைவாசிகள் பேசிய செந்தமிழ்!

மற்ற விஷயங்களையெல்லாம் சகித்துக் கொண்ட எங்களால் சென்னைத் தமிழை மட்டும் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை பலநாட்களுக்கு. அதுவும் நாங்கள் முதன்முதலாக தங்கியிருந்த வீட்டின் உரிமையாளர் சென்னையின் அடிமட்டத் தமிழில் மூழ்கி முத்தெடுத்தவர். வயது முதிர்ந்த தாத்தா வேறு.. அவர் எப்படி பேசியிருப்பார் என்பதை சொல்லவும் வேண்டுமா? அவர் பேசுவதில் ஏதோ இருபது சதவீத வார்த்தைகளே புரியும். மற்றவைகளை நாமே ஊகித்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். அதற்கே பலமுறை ஆங்.. ஆங்.. என்று கேட்க வேண்டும். எத்தனை முறை கேட்டாலும் அதே வேகத்தில்தான் பதில் வரும். சில நேரங்களில் அவர் பேசுவது புரியாமல் திருதிருவென விழிக்க 'ஏம்பா தமிழ் தெராதா உனுக்கு?' என்று கேட்பாரே பார்க்கலாம்!! அதுதான் கொடுமையின் உச்சக்கட்டம்.

இப்படி ஆரம்பக் காலத்தில் சென்னைத் தமிழின் மீதிருந்த கொலைவெறி சென்னைவாசிகளோடு பழகப் பழக கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தணிந்தது. இப்பொழுது நெல்லைத் தமிழ், சென்னைத் தமிழ் மற்றும் நண்பர்களின் வேறுசில வட்டார வழக்கும் கலந்த பு(பொ)து மொழி பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். நெல்லைத் தமிழை நிலைநிறுத்தியே ஆக வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டிப் பேசிய ஒருசில நண்பர்களால் கூட சென்னைத் தமிழுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை.

சரி விஷயத்திற்கு வருவோம். தமிழ்நாட்டின் பிற வட்டார வழக்குத் தமிழையெல்லாம் விட சென்னை வட்டாரத் தமிழ் எப்படி இப்படி விநோதமானது என்பதைப் புரிந்து கொள்வது எளிது. வந்தாரை வாழ வைக்கும் தமிழ்நாடு என்பது தமிழகத்தைவிட அதன் தலைநகருக்கு சாலப் பொருத்தமாக இருக்கும். அன்றைய ஆங்கிலேயர் முதல் இன்றைய வடஇந்தியத் தொழிலாளர்கள் வரை பலதரப்பட்ட மக்களுக்கும் அடைக்கலம் தந்து வாழ்வாதாரம் வழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது சென்னை. இப்படி வந்தாரை வாழ வைத்தது மட்டுமல்லாமல் அவர்கள் கொண்டு வந்த மொழியையும் வாழ வைத்துக் கொண்டிருப்பதன் அடையாளம்தான் சென்னைத் தமிழ்.

சென்னைத் தமிழில் முக்கிய அங்கம் வகிப்பது ஆங்கிலம். இருக்காதா பின்னே? சென்னை நகரை செதுக்கிய சிற்பிகளாயிற்றே ஆங்கிலேயர்கள். அவர்கள் விட்டுச் சென்ற அடையாளங்கள் இல்லாமல் போய்விடுமா? சென்னையின் அடித்தட்டு மக்களிடத்தில் கூட ஆங்கில வார்த்தைகள் சாதாரணமாகப் புளங்கப்படுவதைக் காணலாம். இதில் சிறப்பு என்னவென்றால் ஆங்கில வார்த்தைகளை அப்படியே பயன்படுத்தாமல் தமிழுக்கேற்றார்போல் மாற்றியிருப்பார்கள். எப்படி இங்கிலீஷ் ஆங்கிலமாகியதோ அது போல. உதாரணத்திற்கு சில:
School - இஸ்கூலு
Hour - அவரு
Cement - சிமிட்டி
Kerosene oil - கிருஷ்ணாயில்
Upbeat - அப்பீட்டு
மண்ணெண்ணெய் எப்படி கிருஷ்ணாயில் ஆனது என்று ஆரம்பக்காலத்தில் நான் மண்டையைப் பிய்த்ததுண்டு. அடித்தட்டு மக்கள் பேசும் இந்த ஆங்கில சொல்லாடலை மேல் தட்டு மக்கள் ஏளனத்தோடு பார்க்கின்றனர். உண்மையில் இதில் நகைப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை. பிற மொழி வார்த்தைகளை அவரவர் தாய்மொழிக்கேற்ப உள்வாங்கிக் கொள்வதென்பது உலக இயல்பு. அன்றைய ஆங்கிலேயர்களும் இதைத்தானே செய்தனர்.

எழும்பூர் என்று சொல்வதற்கு நாக்கு எழாமல் எக்மோர் என்றார்கள். திருவல்லிக்கேணியைத் திருத்தமாக சொல்ல முடியாமல் ட்ரிப்ளிக்கேன் ஆக்கினார்கள். பூவிருந்தவல்லி பூனமல்லி ஆனது. இப்படி ஆங்கிலேயர்கள் அரைகுறையாக மென்று துப்பிய வார்த்தைகளைத்தான் இன்றைய மேல்தட்டு மக்கள் நிறைந்த வாயோடு பெருமை பொங்க பேசி மகிழ்கிறார்கள். தமிழை வெறும் இணைப்புச் சொல்லாக மட்டுமே பேசும் இந்த ஆங்கில மோகிகளை விட, அடித்தட்டு சென்னைத் தமிழன் பேசும் வார்த்தைகள் எவ்வளவோ மேல்! (அப்பாடா.. ரொம்ப நாள் ஆசையைக் கொட்டித் தீர்த்தாச்சி.!)

அடுத்ததாக சென்னைத் தமிழின் ஓர் அங்கமாக உருது வார்த்தைகள் மிகுதியாக காணக் கிடைக்கின்றன.
படா பேஜார், கலீஜ், நாஷ்டா, டபாய்த்தல், மஜா, தாஜா, பேமானி, ஜல்ஸா, டங்குவார், உடான்ஸ், உதார்..... இப்படி நிறைய சொல்லலாம். சென்னையில் கணிசமாக உருது பேசுவோர் இருப்பதால் இவை சென்னைத் தமிழோடு கலந்திருக்கின்றன.

அதேபோல் தெலுங்கு பேசும் மக்களும் அதிகமிருப்பதால் தெலுங்கு வார்த்தைகளும் சென்னைத் தமிழோடு ஐக்கியமாகியிருக்கின்றன. நைனா, ஒத்து, காண்டு, டப்பு, புவா, கோசரம், பப்பு போன்ற வார்த்தைகளால் இதை அறியலாம்.

இவை மட்டுமின்றி ஹிந்தி, மராட்டி, பார்ஸி, அரபி போன்ற மொழிகளின் சில சொற்களும் சென்னைத் தமிழில் சங்கமித்திருக்கின்றன.

இவ்வாறு வந்த பிற மொழி வார்த்தைகளில் பெரும்பாலும் வசவு வார்த்தைளே அதிகமாக இருக்கின்றன. சென்னைவாசிகள் இரண்டு பேர் சண்டையிட்டுக் கொண்டால் தமிழ்நாட்டில் வேறெங்குமே கேட்க முடியாத வார்த்தைகளை காது நிரம்பக் கேட்கலாம். கஸ்மாலம், சோமாறி, பேமானி, கம்முனாட்டி.... இன்னும் எழுத முடியாத நிறைய வார்த்தைகள் உண்டு. யாரையாவது நேரடியாக திட்டித் தீர்க்க வேண்டுமெனில் அவர் அறியாத பாஷையில் திட்டுவதே சிறந்த வழிமுறையென்று அக்காலத்து சென்னைவாசிகள் கற்றிருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

சென்னைத் தமிழ் பிறருக்கு அந்நியப் படுவதற்கு மற்றுமொரு காரணம் வேகமான உச்சரிப்பும் அதனால் சுருங்கும் வார்த்தைகளும் ஆகும். 'இதோ இங்கே இருக்குது பாருடா' என்று பிற வழக்கில் சொல்லி முடிப்பதற்குள் அதே அர்த்தத்தில் 'தோடா' என்ற இரண்டே எழுத்தில் சென்னைவாசி சொல்லி முடித்து விடுவான். இதே போல மேலும் சில உதாரணங்கள்

கூட்டிட்டு வா - இட்னு வா
அழகாக இருக்குது - ஷோகாக்கிது
உன்னோடதா - உன்தா
சாப்பிட்டாயா - துன்ட்டியா
பார்க்க/கேட்க சகிக்கல - ஐயே
சந்தேகப் படாதே - டவுட்டாத
கேழ்வரகு - கெவுரு
இது போல் பல வார்த்தைகள் சென்னையின் பரபரப்பான வாழ்க்கை முறைக்கேற்ப உருமாறியிருக்கிறது.

சென்னைத்தமிழ் என்றாலே இப்படி குப்பையும் கூவமுமாகத்தான் இருக்கும். நல்ல தமிழ் வார்த்தைகளையே அங்கே கேட்க முடியாது. சினிமாவைப் பார்த்து மட்டுமே சென்னைத் தமிழை அறிந்து வைத்திருப்பவர்கள் இப்படித்தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் சென்னைத் தமிழிலும் செந்தமிழ் வார்த்தைகள் இருக்கின்றன. தமிழுக்குப் பெருமை சேர்ப்பதில் பிற ஊர் மக்களுக்கு சென்னைவாசிகள் எவ்விதத்திலும் சளைத்தவர்களில்லை என்பதற்குப் பல உதாரணங்கள் கூறலாம். 13 ஆண்டுகள் சென்னையின் பூர்வீக மக்களோடுப் பழகியவன் என்ற முறையில் அவற்றில் சில விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்வதை என் கடமையாக நினைக்கிறேன்.

தமிழுக்கு சிறப்பு சேர்க்கும் எழுத்தாகிய 'ழ'கரத்தை சென்னைவாசிகளை விட வேறு எந்த வட்டாரத்திலும் இவ்வளவு அழுத்தமாக உச்சரித்து நான் கேட்டதில்லை. அதிக அழுத்தம் தர முடியாத ஒருசிலர் மட்டுமே ழவை யவாக்கி பழத்தை பயமாக்கி விடுகின்றனர்.

நிஜமாவா? சத்தியமாவா? என்று பிற ஊர்களில் வடமொழி வார்த்தைகளை பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்க சென்னைவாசிகளோ மெய்யாலுமா என்று செந்தமிழில் பேசி மெய்சிலிர்க்க வைக்கிறார்கள்.

அருகில் எனப் பொருள்படும் 'அண்டை' என்னும் வார்த்தை சென்னைப் பேச்சு வழக்கில்தான் இன்னமும் இருக்கிறது.
உதாரணம்: வூட்டாண்ட, கடையாண்ட

வலி என்ற வார்த்தை வேதனை என்றே நாம் பொருள் கொள்கிறோம். இலக்கியங்களில் வலி என்ற வார்த்தை 'அதிக விசை கொடு' 'இழு' 'தள்ளு' போன்ற பொருளில் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. இதை வைத்தே வலிமை வலிது போன்ற வார்த்தைகள் வழக்கில் வந்தது. ஆச்சரியகரமாக சென்னைத் தமிழில் மட்டுமே வலி என்ற சொல் இன்னமும் அதே பொருளில் பேசப்படுகிறது.
உம்: வலிச்சிக்கினு வா, துடுப்பு வலி

வலிக்குது என்று பிற ஊர்களில் சொல்வதை சென்னையில் நோவுது அழகு தமிழில் சொல்வார்கள்.

குந்து, அப்பால, கழனி, தொலவு(தொலைவு), சோத்துக்கை, திட்டமா(அளவாக), கா(ல்)வா(ய்)... இப்படி இன்னும் பல தூய சொற்கள் இருக்கின்றன.

சரி அதெல்லாம் போகட்டும். என்னதான் இருந்தாலும் ஊர்பக்கம் சொல்லுற மாதிரி பழமொழி சொலவடை எல்லாம் சென்னைப் பக்கம் கிடையாதே அப்படின்னு நினைக்கிறீங்களா? இதோ உங்களுக்காக சில

பஜார்ல உஷாரா இல்லன்னா
நிஜார உருவிடுவானுங்க

ஏண்டா எரடி(இடரி) விழுந்தேன்னா
இதுவும் ஒரு கரடி வித்தைன்னானாம்

கடைசியாக, சென்னைத்தமிழை மொழி, இன மற்றும் கலாச்சார நல்லிணக்கத்திற்கான அடையாளம் என்றால் அது மிகையாகாது. அதில் ஆச்சரியப்பட வேண்டிய ஆராயப்பட வேண்டிய நிறைய விஷயங்கள் உண்டு. நாமோ அதையெல்லாம் புறந்தள்ளிவிட்டு எள்ளி நகைக்கிறோம். ஆனால் இந்த ஏளனத்தையெல்லாம் சென்னவாசி பொருட்படுத்துவதில்லை. 'கிளம்பு காத்து வரட்டும்' என்று பதில் சொல்லிவிட்டு தன் வேலையப் பார்ப்பான். இதன் பொருள் 'உன் வெட்டிப் பேச்சை நிறுத்தி விட்டு நீ கிளம்பினால் எனக்கு கொஞ்சம் நல்ல காற்றாவது கிடைக்கும்' என்பதாகும்.

குறிப்பு தந்து உதவிய நண்பர்கள்:
சக்திவேல்
தினேஷ்
செல்வம்

இம்மா நேரமா நம்ம பதிவ பொரிமையா படிச்சதுக்கு தேங்க்சுங்கோ.. அப்பால சொம்மா போவாம எதுனா கருத்து கிருத்து இருந்தா பீட்ரு வுடாம மேட்ரு ஒண்டி பின்னூட்டத்தில சொல்ட்டு போங்கப்பா.!

	Tweet

நூதன போதையின் பிடியில் மாணவ சமுதாயம்!

மாலை நேர திருநெல்வேலி சந்திப்பு பேருந்து நிலையம் பரபரப்போடு இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. பேட்டை செல்வதற்கான பேருந்தை எதிர்பார்த்தபடி நின்றுருந்தேன். கொஞ்ச நேரத்தில் சுத்தமல்லி பஸ் ஆடி அசைந்து உள்ளே நுழைந்தது. நிற்பதற்கு முன்னாலேயே மக்கள் கூட்டம் மொய்க்க ஆரம்பித்து விட்டது.

"மொதல்ல எறங்குதவுங்களுக்கு வழிய விடுங்கப்பா.." உள்ளிருந்து வந்த குரலையெல்லாம் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் முண்டியடித்து நுழைந்தார்கள் சிலர். இன்னொரு பக்கம் ஜன்னல் வழியாக இருக்கைக்கு முன்பதிவு செய்வதில் மும்மரமாயிருந்தனர் சிலர். மாலை நேரமென்பதால் மாணவர்கள் கூட்டம் அதிகமாயிருந்தது.

ஒருவழியாக மல்லுக்கட்டி ஏறியதில் கடைசி இருக்கையில் இடம் கிடைத்தது எனக்கு.

"எத்துன பஸ்ஸு வுட்டாலும் காண மாட்டுக்கு.. இந்த பேட்டை ஊருக்கு மட்டும் எங்க கெடந்துதான் வருமோ இவ்வளவு கூட்டம்"
பெருமூச்சு விட்டபடி புலம்பினார் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பெரியவர்.

"அண்ணே.. இந்த பேக்க கொஞ்ச நேரம் வச்சிருங்கண்ணே"
நின்று கொண்டிருந்த ஒரு மாணவன் தன் புத்தகச் சுமையை என் மடியில் இறக்கி வைத்துவிட்டு தன் சகாக்களோடு அரட்டையைத் தொடர்ந்தான்.

ஹாரன் சத்தங்கள் அலர பேருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஊர்ந்து பேருந்து நிலையத்தை விட்டு வெளியே வந்தது. கண்டக்டரிடம் பேட்டை ரொட்டிக்கடை ஸ்டாப்பிற்கான பயணச்சீட்டு வாங்கி பையில் திணித்துக் கொண்டேன். இடது பக்கமிருந்த ஒரு மாணவன், ஏறக்குறைய 14 அல்லது 15 வயது இருக்கலாம் ஏதோ வித்தியாசமாக செய்துகொண்டிருந்தான். அவன் கையில் இருந்த கைக்குட்டையை சுருட்டு போல உருட்டியிருந்தான். நுனிப்பகுதியில் ஏதோ ஈரமாகத் தெரிந்தது. அவ்வப்போது அதை மூக்கிலும் வாய்க்குள்ளும் வைத்து உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தான். எனக்கு சந்தேகமாக இருந்தது.

ஏழெட்டு உறிஞ்சுகளுக்குப் பிறகு பேன்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு சிறிய பாட்டிலை எடுத்து திறந்து அதிலிருந்த அந்த திரவத்தை கைக்குட்டையின் நுனிப் பகுதியில் ஊற்றினான். பிறகு மீண்டும் உறிஞ்சுதலைத் தொடர்ந்தான். நான் சந்தேகித்தது சரியாக இருந்தது. இது தொடர்பாக செய்திகளில் பத்திரிக்கைகளில் ஏற்கனவே பார்த்திருந்ததால் என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஆனால் இது மிக மோசமான விஷயமாயிற்றே? இதை எப்படி இவன் பொது இடத்தில் ஒளிவுமறைவில்லாமால் சர்வ சாதாரணமாக செய்து கொண்டிருக்கிறான் என்று எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த நடுத்தர வயதுடைய அந்த மனிதருக்கும் புரிந்திருக்கும் போல.
அவர் அவனைப் பார்த்து,

"ஏம்ல படிக்குத வயசுல இப்புடி கெட்டு கீவழியாப் போறீங்க? இதுக்கா ஒங்க வீட்ல அப்பா அம்மா பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்புதாங்க"
என்று கொஞ்சம் வேகமாகக் கேட்டார்.

"அது ஒண்ணுமில்லண்ணே சும்மாதான்..."
செயற்கையாக புன்னகைத்துக் கொண்டே சொன்னான்.

"நீ என்ன செய்தன்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியும். இப்பமே இப்புடி இருந்தா நீங்கள்ளாம் பின்னாடி வாழ்க்கயில எப்புடில முன்னேறுவிய"
அவர் ஆதங்கத்தோடு சொன்னார்.

"இல்லண்ணே மனசு கஷ்டமா இருக்குண்ணே அதான்..." என்றான்

"இந்த வயசுல ஒங்களுக்கெல்லாம் அப்புடி என்னதான் கஷ்டமோ.. எப்படியோ நாசமாப் போங்க"
என்றார் வெறுப்போடு.

அந்த மாணவன் செய்து கொண்டிருந்தது பற்றி அநேகமாக உங்களுக்கும் தெரிந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். தெரியாதவர்களுக்கு சொல்லி விடுகிறேன்.

பேப்பரில் தவறாக எழுதியதையோ பிரிண்ட் செய்யப்பட்டதையோ அழிப்பதற்கு பயன்படுத்தும் பொருள் ஒயிட்னர் எனப்படும். இதை வைத்துதான் மாணவர்கள் தங்கள் எதிர்காலத்தை அழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்றால் நம்ப முடிகிறதா? ஆனால் இதுதான் உண்மை. ஒயிட்னரை கர்ச்சீப்பில் ஊற்றி நுகரும் போது அதன் நெடியில் ஒருவித போதை மயக்கம் ஏற்படுகிறதாம். அண்மைக் காலமாக தமிழக இளைஞர்கள் குறிப்பாக பள்ளி மாணவர்கள் இப்பழக்கத்திற்கு அடிமையாவது அதிகரித்து வருகிறதாம்.

இதுமட்டுமின்றி பெட்ரோல், பஞ்சர் ஒட்டும் பேஸ்ட், நக பாலிஷ், பெயிண்ட்.... என மாணவர்களின் சுவாச போதை வஸ்துகளின் கண்டுபிடிப்புப் பட்டியல் நீண்டு கொண்டே செல்கிறது. இவற்றில், மலிவாகக் கிடைப்பதாலும் யாருக்கும் சந்தேகம் ஏற்படுத்தாது என்பதாலும் ஒயிட்னர் முதலிடம் வகிக்கிறது. அதேபோல் உடல் மன ரீதியாக பாதிப்பு ஏற்படுத்துவதிலும் இந்த ஒயிட்னருக்குத்தான் முதலிடம்.

ஒயிட்னரை நுகரும்போது நேரடியாக மூளை செல்களைத் தாக்குவதால் மூளை செயலிழக்க ஆரம்பிக்கும். மூச்சுத் திணறல், நுரையீரல் அழற்சி, தண்டுவடம் மற்றும் நரம்பு மண்டலங்கள் பாதிப்பு, உறுப்புகள் செயலிழப்பு, ஞாபகமின்மை, பேச்சுத் திணறல் என இதன் பாதிப்புகள் எண்ணிலடங்கா. அளவுக்கதிகமாக பயன்படுத்தும் போது உயிருக்கே உலை வைத்துவிடும் அபாயமும் உண்டு.

உடல் ரீதியான பாதிப்புகள் மட்டுமின்றி மன ரீதியாகவும் இதன் பாதிப்பு அதிகம். மனக் கவலைகளை ஆற்றும் மருந்தாக நினைத்து இதைப் பயன்படுத்துபவர்கள் உண்மையில் வெந்த புண்ணில் வேல்... இல்லை ஆசிட் ஊற்றிக் கொள்கிறார்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இவ்வளவு மோசமான காரியத்தைத்தான் பேருந்தில் எனக்கருகில் இருந்த அந்த மாணவன் திரை மறைவின்றி செய்து கொண்டிருந்தான். இப்போது நானும் என் பங்கிற்கு ஒயிட்னர் பயன்படுத்துவதன் அபாயத்தை அவனுக்கு பக்குவமாக எடுத்துச் சொன்னேன். அவனும் தலையாட்டினான். ஆனாலும் அது 'தெளிந்த' தலையாட்டலாக எனக்குப்படவில்லை.

"மனசு சரியில்லாமத்தாண்ணே இப்படி செய்யுதேன். கொஞ்ச நாள் கழிச்சி விட்ருவேன்"
என்ற அவன் வாக்குறுதியில் எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை.

எந்தக் கவலையும் இல்லாத வாழ்வின் வசந்த காலமாக சொல்லப்படும் பள்ளிப் பருவத்திலேயே மனசு சரியில்லாமல் போவதும் அதற்கு மருந்தாக ஒயிட்னரை நாடுவதுமாக இருந்தால் வாழ்வில் இன்னும் எத்தனையோ விஷயங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறதே? அதற்கெல்லாம் இவன் எதை நாடுவான்? என்று நினைத்துப் பார்க்கவே கஷ்டமாக இருந்தது.

அண்மைக் காலமாக மாணவர்களிடையே அதிகரித்து வரும் குற்றங்களுக்கு இது போன்ற போதைப் பழக்கங்களும் முக்கிய காரணமாக இருக்கலாம். இந்த தீமைகளைக் களைவதில் ஆசிரியர்களை விட பெற்றோர்களுக்கு பெரும் பங்கு இருப்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

பல்லாயிரக் கணக்கில் செலவழித்து ஆடம்பரமான பள்ளியில் சேர்ப்பதும் தேவைக்கு மிஞ்சிய பாக்கட் மணி கொடுப்பதும் வீட்டில் லேப்டாப் சகிதம் தனி அறை ஒதுக்குவதும் செய்து விட்டால் பெற்ற கடன் தீர்ந்தது என்றில்லாமல் பிள்ளைகளின் ஒழுக்கத்தில் கூடுதல் அக்கறை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயம்.

முக்கியமாக பிள்ளைகளிடம் மனம்விட்டுப் பேசுவதற்கும் அவர்களின் சுகதுக்கங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளவும் வாய்ப்பளிக்க வேண்டியதும் அவசியம். தங்கள் மனதில் இருக்கும் சுமைகளை வேறு யாவரையும் விட பெற்றோரிடத்தில் சொன்னால் போதும் நிச்சயம் ஆறுதலும் தீர்வும் கிடைக்கும் என்ற ஆழமான நம்பிக்கை பிள்ளைகளுக்கு வர வேண்டும். அத்தகைய அழகிய பந்தத்தை பெற்றோர் ஏற்படுத்திவிட்டால் பிள்ளைகள் வேறு எதற்கும் அடிமைப்பட வாய்ப்பில்லை.

ரொட்டிக்கடை ஸ்டாப் வந்தது. நான் இறங்கிக் கொண்டேன். கீழேயிருந்து அந்த மாணவனை மீண்டும் ஒருமுறைப் பார்த்தேன். தொடர்ந்து அவன் சுவாசத்தில் போதையேற்றிக் கொண்டிருந்தான். அவன் நேர்வழி பெற இறைவனை வேண்டிக் கொண்டு என் வழியில் நடையைக் கட்டினேன். நம்மால் வேறு என்ன செய்ய முடியும்?

ஒயிட்னர் போதை தொடர்பான மேலும் செய்திகளுக்கு பின்வரும் சுட்டிகளை அழுத்துங்கள்.ஒயிட்னர்
போதையால் ரோட்டில் மயங்கிக் கிடந்த
பள்ளி மாணவன்
ஒயிட்னர்
போதைக்கு சாப்ட்வேர் என்ஜினியர்
பலி
எச்சரிக்கை
ரிப்போர்ட் - ஒயிட்னர் போதை

	Tweet